เป็นภาพยนตร์ที่สุดแสนจะเรียบง่าย แต่ถูกนำเสนอออกมาได้อย่างละเอียดอ่อน และประณีตยิ่งนัก โดยการพูดถึงประเด็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับและตีค่าว่ามันชั้นต่ำ ก่อนที่พวกเขาจะได้รับรู้และเข้าใจมันอย่างแท้จริง ไดโงะ โคบายาชิ ก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ถูกสังคมตีค่าไปก่อน เพราะด้วยอาชีพรับตกแต่งศพที่ถูกกล่าวว่าเป็นงานไร้เกียรติ และเป็นเรื่องน่าอายของพวกไม่มีอะไรทำ ซึ่งจากที่ไดโงะได้รับงานใหม่ๆ เขาก็มีความรู้สึกนี้เช่นเดียวกัน แต่เมื่อนานวันเข้า เขาก็ได้ซึมซับและเรียนรู้ถึงความประณีตในงานอันละเอียดอ่อนนี้ มันจึงเริ่มทำให้เขายอมรับและมีความสุขกับการทำงานมากยิ่งขึ้น บวกกับเสียงเชลโล่ที่ถูกนำใส่เข้ามา มันยิ่งขับกล่อมให้เราหลับตา และจินตนาการไปถึงความคิดเรื่องการปล่อยวางและหาความสุขที่แท้จริงยิ่งนัก นอกจากนั้นยังมีประเด็นเรื่องส่วนตัวของไดโงะ ที่กล่าวถึงความหลังฝังใจ ที่มีต่อพ่อผู้ให้กำเนิดที่จากไปเมื่อครั้งยังเด็ก และไม่หวนคืนกลับมาอีกเลย
