“กาลครั้งหนึ่ง… จนวันนี้” เป็นเรื่องราวของตัวละครที่จมอยู่กับปมความรักที่ผ่านพ้นไปแล้ว แต่แม้เวลาจะผ่านไปนานถึง 15 ปี เขาก็ยังไม่ลืมความรักครั้งแรก ยังคงรอคอย รอจนแทบจะหมดหวัง และพยายามบอกตัวเองว่าให้ลืม แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ เรื่องแบบนี้มีจริงในโลกของเรา แต่น้อยคนนักที่จะเข้าใจความรู้สึกของการรอคอย เป็นความท้าทายของภาพยนตร์เรื่องนี้ในการทำให้คนดูเชื่อ เชื่อว่าถ้าเรารักใครจริงๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรักก็จะยังคงอยู่ตลอดไป ความรักอยู่เหนือกาลเวลา เมื่อเราเชื่อในความรัก “ปาฎิหาริย์” ก็จะเกิดขึ้น แม้ว่าสิ่งที่ “กาลครั้งหนึ่ง… จนวันนี้” กำลังจะบอก อาจจะขัดต่อคำสอนของใครหลายคน ที่ให้ลืมอดีตและอยู่กับปัจจุบันซะ แต่ “กาลครั้งหนึ่ง… จนวันนี้” ก็จะไม่ตัดสินว่าสิ่งที่ตัวละครทำนั้นถูกหรือผิด เพียงแต่ลองลดการทำงานของสมอง เลิกกำหนดเส้นทางเดินหรือสร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมาเป็นกรอบความคิด แล้วปล่อยให้หัวใจและความรู้สึกได้นำพาไปทำในสิ่งที่ต้องการ แล้วผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร จะรักใครหรือเลือกทางไหน คนดูต้องเลือกเอาเอง ผมมีความเชื่อว่า “การได้ทำในสิ่งที่ต้องการนั้นสำคัญมากกว่าผลลัพธ์ที่ได้” แค่เรามีความสุขที่เราได้ทำ แค่นั้นก็มากเพียงพอแล้ว “การที่เราได้รักคนคนหนึ่ง อาจจะสำคัญกว่าการได้เป็นคนรักกัน”
